17 Oktober

Hallo,

Hier dan eindelijk weer een bericht. Het heeft even op zich laten wachten maar de laatste week was zoals jullie waarschijnlijk al door hadden anders dan geplant.

Vrijdagochtend heb ik Sanne op het vliegveld uitgezwaaid. Een rare sitatie. Voor beide van ons niet zoals onze droomreis eruit zag. Voor Sanne eindigd hij te vroeg. Ik sta er vanaf die ochtend alleen voor.
Nadat Sanne het hoekje om was heb ik die dag eigenlijk geen moment bij het alleen zijn stil kunnen staan. Mijn paspoort moest verlengt worden en ik heb heel de stad gezien. Van hot naar her werd ik gestuurd. Gereden en gelopen. En eer ik in het hostel was, met een getekend paspoort, was het al bijna 5 uur. Eten was niet nodig, want die ochtend had ik samen met Sanne pizza gegeten. Als een soort afscheidsdinneetje. Een zak chips en een koud biertje (misschien waren het er 2 of 3) zorgde dat ik ook de avond wel door kwam. Mijn boek waar ik in van plan was te lezen ging ’s avonds met de boekenwijzer op blz. 6 mijn tas weer in. Als backpacker laten ze je in een backpackershostel niet met rust. Helemaal sinds ik alleen ben begint iedereen ongevraagt hele gesprekken met je. Soms boeiende, soms niet. Mijn eerste nacht alleen heb ik slecht geslapen. Sanne liet maar niks van zich horen (wat uiteraard aan mijn telefoon lag) en het regende alsof het hier maanden niet geregend heeft.
Samen met Esther (32 jaar uit Zwitserland) heb ik de dagen erna een beetje in Lusaka rond gebanjerd. Genoten van de pizza, cola, ijsjes, bioscoop en van alle andere ‘luxe’ hier.
’s Avonds dronk ik een biertje en oefende mijn Engels. Rare mensen die backpackers!

De eerste dagen vlogen eigenlijk voorbij. Gek zo zonder Sanne. Maar hier in Lusaka gaat het best goed. Een beetje bang voor de busreis en het echte alleenzijn moest ik dinsdag echt terug naar het dorp.
Om 7 uur die zelfde avond nog, 2 uur na vertek, heb ik me nog nooit zo ellendig gevoeld. De busreis waar ik zeker al geen hoge verwachtingen van had viel ernstig tegen. Als ingeblikte sardientjes probeerde de buschauffeur ons door lekker te slingeren allemaal zo snel mogelijk misselijk te krijgen.
Het was een letterlijk en figuurlijk kippenhok. Kinderen zaten tussen de kippen en de andere bagage in het gangpad en ik deelde met 5 andere de achterbank die bedoeld was voor 5 personen. Bagage kwam door de rare rijstijl van de buschauffeur meerdere malen naar beneden vallen wat zorgde voor steeds weer nieuwe relletjes. Baby’s werden geplet, opa’s en oma’s moesten over stoelen heen klimmen en hoe ik het overleefd heb zo 12 uur in een rijdende tijdbom vraag ik me nog steeds af.

Woensdagochtend kwam ik rond 5 uur aan in het dorp. Wat natuurlijk direct voor verwarring zorgde bij onze huisgenoote. Ze heeft alleen maar staan lachen en zenuwachtig heen aan weer gelopen tot ik zei dat ik ging slapen. Blij dat ik mijn sleutels niet bij der af heb gegeven zoals ze heel graag wilde. Zij was bang dat ik ze weggooide, ik was bang dat ze me er niet in zou laten.
Een chaos trof ik aan in onze kamer. In een tijdsbestek van 6 uur na het slechte nieuws uit Nederland was er af gelopen donderdag besloten wat te doen, was Sanne der koffer gepakt, mijn logeertas bij elkaar geraapt en was er afscheid genomen. Uiteraard niet lettend op de enorme ravage die we achter lieten.
Na een kort dutje, een grote schoonmaak en de grote ontdekking dat onze voorraadkast groen van de schimmel stond heb ik me die middag naar buiten gewaagd. Mijn beroerde gevoel verdween snel toen ik zag hoe iedereen op mijn terugkomst reageerde. Overal kwamen kinderen vandaan gerend en ook ouders kwamen allemaal even een ‘praatje’ maken.
Wat had ik dit gemist zeg. Het voelt echt als thuis komen.

Inmiddels ben ik al weer een paar daagjes terug en ben ik er weer helemaal aan gewend. Uiteraard mis ik Sanne enorm. Ik probeer de tijd die ik alleen ben op te vullen met doelloze karweitjes. Zo heb ik een afstreepkalender gemaakt. Doe ik tegenwoordig meteen de afwas (tegen mieren). Kook ik ’s middags. Smeer ik me drie keer per dag in en heb ik al 5 keer de kamer opgeruimd. Allemaal dingen die me bezig houden en er voor zorgen dat ik me niet eenzaam voel.

Onze tuin is inmiddels af. Tijdens mijn 4 daagse ‘vakantie’ hebben onze werknemers hier een prachtig resultaat geboekt. Ook het waterbedrijf is geweest en de waterpomp is eindelijk geleverd. Misschien hebben we morgen op 1 punt in het dorp een kraan die werkt. Waarschijnlijk ben ik te optimistisch en zal dat op ze Zambiaans allemaal nog wel even duren.

Vandaag heb ik zaadjes geplant. En heb ik elektricien gespeeld. Morgen ga ik mijn tekening van het kippenhok voordragen aan de rest.

Als je mij 2 maanden geleden had gevraagd of ik alleen hier naar toe zou willen had ik gelachen en gezegt: “Nee tuurlijk niet!”
Vorige week had ik er zelfs nog een hard hoofd in.
Maar ik denk, tegen alle verwachtingen in, dat ik het hier wel alleen ga overleven.

Groetjes uit de Rimboe.

Xxxxxxxxxxx

PS: Smsjes komen hier wel aan. Iets terug sturen is onmogelijk. Het is dus niet uit onwil, maar uit onmacht dat jullie niks terug krijgen.

PS 2: Mariska en Linda jullie krijgen de groetjes van de buurjongen. Super bedankt voor jullie welkomsbrief. Hij hangt nog als een kunstwerk in de kamer. Uiteraard hebben we jullie taak als yoghurtloliekopers zeer serieus overgenomen. Leuk dat jullie reageren. Ik heb toen jullie hier zaten ook steeds jullie weblogs gelezen. Maar als je het allemaal zelf meemaakt begrijp je pas echt wat er dan eigenlijk staat.

PS 3: Nieuwe foto’s op mijn hyves. www.dekadent.hyves.nl